De afgelopen twee weken heb ik op bijzondere en heel uiteenlopende plaatsen verteld.

In een mooie ruimte van de Genneper Hoeve met uitzicht op de potstal, vertelde ik  op zaterdagavond 19 januari  verhalen met het thema ‘liefde’ op het verteldiner.

Er was een heel  leuk publiek met  mensen die echt konden genieten van het lekkere eten en van de verhalen. Eén van de gasten schreef op Facebook:

‘ Ik heb ontzettend van jou en je verhalen genoten op het verteldiner. Voor herhaling vatbaar. Ik vertel het aan iedereen en mensen reageren zo enthousiast en willen ook! Dus hou je vast, AnneMargriet, er stormt nog meer publiek op je af!  Elke D.’

 

Zondagmiddag 20 januari vertelde ik voor iemand die zijn laatste verjaardag in een hospice vierde. De harpiste Margaret Forrest maakte muziek. We vertelden met woorden en met muziek verhalen die geïnspireerd zijn op de Tao. De Tao vertelt over: met de stroom meegaan en loslaten…

Het was aangrijpend, ontroerend en heel erg mooi. Twee uitersten in één weekend, maar na allebei was ik echt heel erg blij dat ik verhalen vertel!

Op 5 maart is de afscheidsplechtigheid van Peter geweest. Ik wens hem een goede reis en buig in diep respect voor de manier waarop hij zijn laatste tijd in het leven heeft gestaan!  

 

Zondagmiddag 27 januari vertelde ik  ‘Duurzame verhalen’  in kasteel Heeze. Er waren veel mensen op afgekomen. Guido maakte muziek en Dick van der Pijl vertelde voor de pauze bijzondere verhalen.  De voorstelling was in een mooie zaal met veel ramen in de twee lange muren. Wanneer ik me mee liet nemen met mijn verbeelding, zag ik de ridders en jonkvrouwen aan lange tafels proosten op ons, op elkaar en op het leven!

 

Maandagavond 28 januari vertelde ik verhalen en Guido speelde gitaar in de huiskamer van het verpleeghuis waar mijn vader woont. Samen met 11 oudere demente mensen aan een grote tafel. Het was net toveren…een aantal mensen leken ‘wakker’ te worden en er ontstond contact. Tijdens het verhaal over ‘De clown van God’, waarin het weesjongetje Giovanni heel goed kan jongleren met gekleurde ballen die samen de regenboog aan de hemel vormen, waren er een aantal mensen diep onder de indruk dat hij de regenboog aan de hemel kon zetten. ‘Echt waar? Nou, nou…’ waarbij de handen een regenboog leken vast te houden. En meer aanmoedigende opmerkingen voor Giovanni’s jongleerkunsten.

Na afloop hebben we samen liedjes van vroeger gezongen. Eén mevrouw kende alle coupletten van het Limburgs volkslied uit haar hoofd. Op mijn vraag hoe oud iedereen zich voelde, bleken we in een jong gezelschap te zitten: de één voelde zich begin 30, een ander begin 50 en weer een ander zei dat hij zóóó ziek geweest was dat hij het niet meer wist. ‘De tijd is toen stil blijven staan.’

Het was een onvergetelijke avond waarop heel veel schatten tevoorschijn kwamen. Bij het afscheid vroeg bijna iedereen wanneer we weer terug kwamen…

‘Heel snel’ was mijn welgemeende antwoord!