- basisscholen
- beeldend werken n.a.v. verhaal
- Bevrijding
- feesten van het jaar
- Griekse mythe
- herdenken
- Huwelijks ceremonie
- huwelijksfeesten
- Inuïtmythes
- Keltische verhalen
- Licht de winter door…
- Maretak verteltheater de Witte Lelie
- Met de Goden de winter door…
- middelbare scholen
- Muzikale vertelvoorstelling
- Natuurbelevingsdag
- Nieuwsbrieven
- Ontspanningsweekend
- opening expositie
- radio voorstelling
- sterren verhalen
- Tao verhalen
- Terugblik naar 2014 vol verhalen
- verhalen en muziek op de Keutenberg
- verjaardagen
- verpleeghuis
- Vertel diner
- Vertel festival
- Vertel wandeling
- vertelcursus
- verteltheater
- Vollemaanswandeling
- voorouder verhalen
- Wereldverteldag
- Zonder categorie
Vertellingen in maart en april op bijzondere plaatsen,
In maart en april heb ik op een aantal bijzondere plaatsen verteld.
Het begon op 21 maart in ‘Ontmoet Anna’ in Meerssen, een heel mooi verbouwd stationsgebouw waar je met de trein naar mijn voorstelling kon komen! Thema was GELUK.
Guido met saxofoon, gitaar, fluit en mondharmonica en ik met verhalen over geluk.
Er was GELUKKIG een fantastisch publiek en een geweldige gastvrouw en gastheer, die heerlijkheden serveerden in de pauze.
Op 29 maart vertelde ik op de 70e verjaardag van Theodora op een bijzondere locatie in Amsterdam. Guido maakte muziek. Op verzoek het verhaal ‘de Fijnproever’ van Roald Dahl en een verhaal dat ik zelf nooit zou kiezen, maar wel verteld heb omdat Theodora en Dick er zulke bijzondere herinneringen aan hadden. Ik heb er nog plezier in gehad ook om het te vertellen: ‘In Ierland zijn geen slangen’, van de thrillerschrijver Frederick Forsyth.
Dick en Theodora schreven allebei een stukje in het gastenboek op deze website. Ik vond hun stukjes zo leuk dat ik ze hier laat lezen:
Heel anders was het vertellen op 2 april in het Verpleeghuis waar mijn vader op de Geriatrische afdeling woont.
Verhalen over vogels en de lente met muziek van Guido op gitaar, fluit en mondharmonica. Heel intens en heel bijzonder is het om voor mensen te vertellen van wie het geheugen niet meer is wat het was en waarbij er toch nog deuren naar herinneringen open kunnen gaan tijdens een verhaal en muziek…
Op 18 april waren Guido en ik op een 50 jarig huwelijksfeest bij een echte watermolen aan de Dommel. Een prachtige plek!
Anekdotes over het bruidspaar verweefde ik met Tao-verhalen. Guido weefde de muziek tussen de verhalen door.
Voor het bruidspaar waren de verhalen en ook de muziek een verrassing, soms ontroerend een andere keer hilarisch of onverwacht.
Ik heb genoten van de prachtige interactie met het bruidspaar – we kwamen o.a. uit op ‘slow-love’ en ‘slow-stories’ als parallel met ‘slow-food’, waar het bruidspaar actief mee bezig is.
Gebaren aan mijn woorden…woorden aan haar gebaren…
Op 20 maart, Wereldverteldag, heb ik een verhaal verteld in het verpleeghuis bij mij om de hoek.
Het thema was ‘Gouden tijden’ i.p.v. ‘Noodlot en fortuin’, zoals in de rest van de wereld het thema van de Wereldverteldag was.
Het verpleeghuis vond dit thema minder geschikt.
Ik wilde mijn Tao-verhaaltjes vertellen waarin de hoofdpersoon van plaats naar plaats reist en onderweg bijzondere mensen tegenkomt die zijn visie op het leven positief beinvloeden. Hij maakte ‘Gouden tijden’ mee…
Ons publiek zou bestaan uit mensen die alleen een fysieke beperking hadden.
t Was een bijzondere middag in het verpleegtehuis. Ter plekke heb ik een ander verhaal gekozen dan de Tao verhaaltjes omdat onze doelgroep totaal anders was dan in eerste instantie was afgesproken. Nu bestond de groep uit mensen met een fysieke beperking naast mensen met een verstandelijke beperking. Ik besloot om het verhaal af te stemmen op de mensen die dement waren of een andere verstandelijke beperking hadden.
Er waren mooie momenten met onder andere een oudere mevrouw die niet meer kon praten maar alles in arm-gebaren uitdrukte. Op het moment dat ik het over de zon had, maakte zij een zon met haar armen, toen ik vertelde over het afscheid nemen door de hoofdpersoon in mijn verhaal, maakte zij een gebaar van omhelzen en drukte haar gezicht verdriet uit. Het werd interactief vertellen waarbij ik woorden aan haar gebaren gaf en zij gebaren aan mijn woorden…Heel mooi!
Een zangeres die een hersenbeschadiging had en niet meer kon praten, maar nu aan het schrijven was, gaf als commentaar op de middag dat deze activiteit ‘van niveau’ was. Een groot compliment voor Anneke Beelaerts, die deze middag organiseerde en die een stukje uit haar boek voorlas, voor Gill Huet die ter plekke het verhaal van ‘Amor en Psyche’ ‘behapbaar’ maakte voor de mensen die verstandelijk beperkt waren en tóch mooi voor de mensen die alleen een fysieke beperking hadden en natuurlijk was het ook voor mij een compliment.
Ter afsluiting van de middag las Anneke een stukje voor uit het boek dat de zangeres zonder stem had geschreven. Ze schreef o.a. dat wanneer een talent van je afgenomen wordt, er een ander talent tevoorschijn kwam. Ontroerend vond ik het. Zij was gaan schrijven toen ze niet meer kon zingen.
Ik had een bijzonder en leuk contact met een heldere meneer van 91 jaar met een verlamming aan zijn benen. Hij gaf mij een compliment dat ik tot nu toe nog niet eerder hoorde. Hij zei dat het net leek of hij een muntje in mij had gestopt waarna er een verhaal uit rolde. Hij vertelde mij na afloop een gedeelte van zijn levensverhaal. Een mooi mens!
vertellen op bijzondere plaatsen…
De afgelopen twee weken heb ik op bijzondere en heel uiteenlopende plaatsen verteld.
In een mooie ruimte van de Genneper Hoeve met uitzicht op de potstal, vertelde ik op zaterdagavond 19 januari verhalen met het thema ‘liefde’ op het verteldiner.
Er was een heel leuk publiek met mensen die echt konden genieten van het lekkere eten en van de verhalen. Eén van de gasten schreef op Facebook:
‘ Ik heb ontzettend van jou en je verhalen genoten op het verteldiner. Voor herhaling vatbaar. Ik vertel het aan iedereen en mensen reageren zo enthousiast en willen ook! Dus hou je vast, AnneMargriet, er stormt nog meer publiek op je af! Elke D.’
Zondagmiddag 20 januari vertelde ik voor iemand die zijn laatste verjaardag in een hospice vierde. De harpiste Margaret Forrest maakte muziek. We vertelden met woorden en met muziek verhalen die geïnspireerd zijn op de Tao. De Tao vertelt over: met de stroom meegaan en loslaten…
Het was aangrijpend, ontroerend en heel erg mooi. Twee uitersten in één weekend, maar na allebei was ik echt heel erg blij dat ik verhalen vertel!
Op 5 maart is de afscheidsplechtigheid van Peter geweest. Ik wens hem een goede reis en buig in diep respect voor de manier waarop hij zijn laatste tijd in het leven heeft gestaan! 
Zondagmiddag 27 januari vertelde ik ‘Duurzame verhalen’ in kasteel Heeze. Er waren veel mensen op afgekomen. Guido maakte muziek en Dick van der Pijl vertelde voor de pauze bijzondere verhalen. De voorstelling was in een mooie zaal met veel ramen in de twee lange muren. Wanneer ik me mee liet nemen met mijn verbeelding, zag ik de ridders en jonkvrouwen aan lange tafels proosten op ons, op elkaar en op het leven!
Maandagavond 28 januari vertelde ik verhalen en Guido speelde gitaar in de huiskamer van het verpleeghuis waar mijn vader woont. Samen met 11 oudere demente mensen aan een grote tafel. Het was net toveren…een aantal mensen leken ‘wakker’ te worden en er ontstond contact. Tijdens het verhaal over ‘De clown van God’, waarin het weesjongetje Giovanni heel goed kan jongleren met gekleurde ballen die samen de regenboog aan de hemel vormen, waren er een aantal mensen diep onder de indruk dat hij de regenboog aan de hemel kon zetten. ‘Echt waar? Nou, nou…’ waarbij de handen een regenboog leken vast te houden. En meer aanmoedigende opmerkingen voor Giovanni’s jongleerkunsten.
Na afloop hebben we samen liedjes van vroeger gezongen. Eén mevrouw kende alle coupletten van het Limburgs volkslied uit haar hoofd. Op mijn vraag hoe oud iedereen zich voelde, bleken we in een jong gezelschap te zitten: de één voelde zich begin 30, een ander begin 50 en weer een ander zei dat hij zóóó ziek geweest was dat hij het niet meer wist. ‘De tijd is toen stil blijven staan.’
Het was een onvergetelijke avond waarop heel veel schatten tevoorschijn kwamen. Bij het afscheid vroeg bijna iedereen wanneer we weer terug kwamen…
‘Heel snel’ was mijn welgemeende antwoord!